Şehir telaşından kaçıp sirenleri kuş cıvıltılarına değiştirmek istediyseniz, adresiniz Goč. Vrnjačka Banja’ya çok uzak olmayan bu dağ Alpler kadar yüksek değildir; ama kalbi, birçok yüksek zirveden daha güçlü atar. Onu hissetmenin en iyi yolu ise—yürüyerek.
Huzura götüren parkurlar
Goč’un orman patikalarında yürürken her adımın adeta taze havadan bir “yudum” olduğunu fark edersiniz. Kayın ve ladin ormanları doğal bir çatı kurar; güneş ışınları arasından sızıp patika üzerine büyülü ışık lekeleri çizer. Rotalar işaretlidir, ama çoğu zaman sanki eski bir masalın yollarında yürüyormuşsunuz gibi gelir. Seyir noktasına vardığınızda en güzel an gelir: Altınızda yeşil yamaçlar açılır; uzakta beliren Kopaonik, Sırbistan’ın düşündüğünüzden daha çok doğa hazinesi barındırdığını hatırlatır.
Sizinle konuşan bir dağ
Goč’ta sessizlik boş değildir—konuşur. Derelerin şırıltısı sizi bir film müziği gibi takip eder; kuş cıvıltıları ise en iyi Spotify çalma listelerinize bile bedel olur. Şanslıysanız bir orman “sakini”ne—bir karaca ya da tavşana—rastlarsınız; hızla gözden kaybolsa da anlatılacak bir anı bırakır. Zirveye ulaştığınızda ise küçük ama kişisel bir zafer hissi gelir: Aşağıdaki dünya daha sakin görünür ve siz kendinizi daha güçlü hissedersiniz.
Kalıcı bir hikâye
Goč, yüksekliğiyle ya da aşırı zorluklarıyla övünülen bir dağ değildir. Cazibesi; size huzur vermesinde, gülümsemenizi geri getirmesinde ve en büyük maceraların çoğu zaman basit bir adımla başladığını hatırlatmasındadır. Goč’ta yürüyüş yalnızca fiziksel bir etkinlik değil—bazen durup derin bir nefes almanın ve doğanın size söylemesi gereken her şeyi söylemesine izin vermenin yeterli olduğunu öğreten küçük bir hayat okuludur.