Izložba ± 250 kg umetnosti / Branislav Petrić biće otvorena 13. septembra

Izložba ± 250 kg umetnosti / Branislav Petrić biće otvorena 13. septembra u Muzeju Macura u Starim Banovcima, a kustos izložbe je Branko Popović.

Branislav Petrić (1959) svoju umetničku praksu uspostavlja u kontekstu postmodernističkog zaokreta 80-ih godina prošlog veka obeleženog brisanjem granica između formi i žanrova, visokog i niskog, aktuelnog i retro. U lokalnom kontekstu njegovo delovanje se vezuje za fenomen nove slike koji je deo šireg pokreta nove umetnosti osamdesetih u Jugoslaviji.
Izložba ± 250 kg umetnosti daje uvid u Petrićevu produkciju od 2014 godine koju karakteriše umetnikov povratak slikarskom postupku nakon višedecenijskog upliva u novomedijske i postmedijske kolektivne prakse. Predstavljeni radovi nastali su najčesće intervencijom na starim fotografskim albumima, slikama, kutijama, novčanicama, knjigama i ostalim za preslikavanje pogodnim predmetima pronađenim uglavnom po buvljim pijacama i antikvarnicama. Umetnih se takođe ne libi da povremeno reciklira i sopstvene stare radove.
Specifičnim postupkom preslikavanja i doslikavanja (od)bačenih slika-predmeta Petrić oslobađa potencijal istih da reaktualizuju sećanje, da stvore osećaj zaustavljenog, rastegnutog, manipulisanog vremena, da odraze ideju prisustva, nekoga ili nečega, u odsustvu. Dati pristup upućuje na tehniku višestruke ekspozicije koja podrazumeva preklapanje dva ili vise prizora u okviru istog kadra radi postizanja oniričkog ili sablasnog efekta dodavanjem osoba i predmeta koji nisu realno prisutni. Umetnikov postupak može delovati gotovo destruktivno, on sam u njemu detektuje određenu dozu bezobzirnosti i evocira sliku parazita koji se hrani tuđim slikama i uspomenama. Ovde se zapravo radi o višeznačnom gestu dekonstrukcije koji nađeni vizuelni materijal tretira kao “nekompletne slike prošlosti” koje je potrebno potopiti u rastvor sopstvenog iskustva i dodatno izložiti vremenski i prostorno odeljenim prizorima ličnog sećanja. Petrić tako sprovodi svojevrsnu konceptualnu recikliražu (od)bačenih slika prošlosti koje u procesu “mešanja” sa ažuriranim prizorima preobražava u novu sliku pronađenog vremena.
Dok se na dominantnoj vizuelnoj ravni, najčešće na samoj granici apstrakcije, Petrić prevashodno bavi problematikom čiste likovnosti iz preslikanih (pod)slojeva slike naziru se figuracije i atmosfere koje često upućuju na raspadanje, razaranje, propast – na neku imanentnu, ličnu i društvenu, katastrofu. To je svakako odraz “mračnih” i “predskazujućih” 80-ih godina prošlog veka u kojima je umetnik formirao svoju estetiku. Međutim dati odraz korespondira i sa sadašnjim vremenom obzirom da kao društvo iz 80-ih u izvesnom smislu još nismo izašli.
Izložba ± 250 kg umetnosti referira na goruću društvenu situaciju time što odustaje od uobičajene selekcije radova i umesto toga bira da privremeno “deponuje” u Magacin Macura praktično celokupnu recentnu produkciju umetnika kao da se radi o (ne)materijalnoj robnoj, ili čak ratnoj, rezervi koja se – u iščekivanju boljih dana – pohranjuje za crne dane. Pri ulasku u Magacin kombi sa radovima biva izmeren na kolskoj vagi, prvo pun (bruto težina) a potom prazan (tara težina), kako bi se odredila neto težina Petrićeve umetničke produkcije. I sam kontekst bivšeg magacina za žito konvertiranog u izlagački prostor i sama (dez)organizacija postavke u prostoru referiraju na vanrednost stanja dok naglašavaju izmeštenost iz institucionalnog izlagačkog konteksta. Istovremeno akcija merenja radova pomera fokus vrednovanja sa simboličkog ka materijalnom čime upućuje na iskliznuće iz prihvaćenog sistema vrednosti.
Dok sa jedne strane izložba posetiocu pruža uvid u Petrićevu recentnu produkciju, ostavljajući mu izvesnu slobodu da se sam “probije” kroz deponovane radove, sa druge ga, zbog svoje neuobičajene postavke, konstantno podseća na (iz)vanrednost okolnosti u kojima se dešava. Time ona postaje prilika za zajedničku refleksiju o uslovima i smislu umetničke produkcije u kontekstu sve izraženije polarizacije društva, sve otvorenijeg, i sve agresivnijeg, sukoba na liniji države i njenih građana, sve dubljeg podrivanja kulturnih, naučno-obrazovnih i ostalih javnih institucija. Izlagačkom strategijom simboličkog izmeštanja i skladištenja Petrićevih radova i istovremenog eksponiranja u svetlu trenutnih društvenih zbivanja izložba želi da reaktualizuje pitanje autonomije umetničke prakse kao potencijalnog mesta otpora, kritike i emancipacije.

___________________________
Branislav Petrić je diplomirao 1983. slikarstvo na Akademiji umetnosti u Novom Sadu u klasi profesora Jovana Rakidžića. 80-ih godina deluje na polju slikarstva/vajarstva samostalno i kao član umetničke grupe EMISAO. Od početka 90-ih živi i radi na relaciji Rim-Novi Sad i aktivan je na polju instalacije, performansa i video umetnosti. Od 1994. kontinuirano sarađuje sa naučnim istraživačem i umetnikom Stanišom Dautovićem, a od 2004. sa multimedijalnim kolektivom HAPPY TRASH PRODUCTION. Pored intenzivne izlagačke aktivnosti u zemlji i inostranstvu bavi se i video scenografijom za koncerte i pozorište kao i restauracijom slika i ikona. Slikarskom postupku se vraća 2014. Deklariše se kao IJ (Image Jockey).
Branko Popović je kustos, reditelj i teoretičar performativnih i vizuelnih umetnosti. Doktorirao je Studije filma i teatra na Univerzitetu u Bolonji, diplomirao pozorišnu režiju na Visokom nacionalnom institutu za film i pozorište (INSAS) u Briselu. Aktivan je na polju heterogenih praksi post-režijskog teatra, institucionalne kritike i radikalne muzeologije. Pored brojnih međunarodnih izvođačkih projekata kurirao je FACK MSUV: Perfoming the Museum as a Common (2014) i NEW mUSEum (2016) u Muzeju savremene umetnosti Vojvodine; izložbu Nežne strategije otpora (2019) mađarskog fotografa Róbert Szabó Benke, u koprodukciji Muzeje savremene umetnosti Vojvodine u Novom Sadu i Ludwig Museum iz Budimpešte; kolektivnu izložbu-izvedbu Izlazne strategije – (ne)vidljive taktike prekida (2022) za ULUS u Umetničkom paviljonu Cvijeta Zuzorić u Beogradu.